พนักงาน หุ้น ตัวเลือก ใน งบดุล

คุณสมบัติทางการเงินของการลงทุน FEATURES Options Stock: งบกำไรขาดทุนงบดุลงบการเงินผลกระทบของตัวเลือกหุ้นเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดบ่อยสำหรับนักลงทุน คอลัมน์นี้จะสำรวจผลกระทบของตัวเลือกหุ้นในงบดุลและงบกำไรขาดทุน และจะรวมถึงตัวอย่างผลกระทบของตัวเลือกที่มีต่อกำไรต่อหุ้นปรับลด เมื่อเดือนที่แล้วผมได้เขียนบทแนะนำตัวเลือกหุ้นซึ่งผมได้ทบทวนด้านการชดเชยข้อดีและข้อเสียหลัก ๆ และประเภทของตัวเลือกต่างๆที่สามารถได้รับ Id ต้องการดำเนินการต่อชุดนี้โดยมีการอภิปรายถึงผลกระทบของตัวเลือกหุ้นในงบดุลและงบกำไรขาดทุน การสนทนาในคืนนี้จะเน้นที่ตัวเลือกหุ้นที่ไม่ผ่านการรับรอง (NSO) หากคุณไม่คุ้นเคยกับคำดังกล่าวโปรดย้อนกลับไปที่คอลัมน์แนะนำของฉัน หนึ่งในการคัดค้านที่ใหญ่ที่สุดในการทำบัญชีสำหรับตัวเลือกหุ้นก็คือ บริษัท ส่วนใหญ่ไม่ได้บันทึกค่าชดเชยใด ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการให้สิทธิแก่หุ้น ดังนั้น บริษัท เหล่านี้จึงเลือกใช้ตัวเลือกภายใต้ APB 25 (หลักการบัญชีเดิมที่อธิบายถึงการปฏิบัติตามตัวเลือกหุ้นภายใต้หลักเกณฑ์การบัญชีที่รับรองทั่วไปของสหรัฐฯ (GAAP)) จะไม่ได้รับอนุญาตให้หักผลประโยชน์ที่เกิดจากการใช้สิทธิประโยชน์ทางภาษี ตัวเลือกดังกล่าว แต่ผลประโยชน์ทางภาษีนี้จะผ่านส่วนของส่วนของงบดุลของ บริษัท ในหลายกรณีคุณสามารถดูจำนวนเงินผลประโยชน์ที่แสดงในงบแสดงการเปลี่ยนแปลงในส่วนของผู้ถือหุ้น เนื่องจากการบัญชีเป็นระบบรายการคู่การที่ด้านอื่น ๆ ของการเปลี่ยนแปลงส่วนของผู้ถือหุ้นเป็นการลดภาษีเงินได้ที่ต้องชำระให้แก่ IRS วิธีการในการซื้อหุ้นในตลาดหลักทรัพย์ (Treasury Stock Method) ในการคำนวณกำไรต่อหุ้นปรับลด (EPS) ซึ่งคำนวณโดยใช้วิธี Treasury Stock Method (TSM) ในระยะสั้น TSM อนุมานว่าเงินทั้งหมดในหุ้นมีการใช้สิทธิในช่วงเริ่มต้นของรอบระยะเวลาทางการเงิน (หรือวันที่ออกถ้ามีในภายหลัง) เหตุผลที่วิธีการคำนวณ EPS นี้เรียกว่า TSM คือการใช้เงินที่ได้รับจากการใช้สิทธิซื้อหุ้นคืนของหุ้นที่ซื้อคืน - หุ้นดังกล่าวเรียกว่าหุ้นทุนซื้อคืน นี้จริงทำหน้าที่ในการลดผลกระทบต่อการลดลงของตัวเลือกหุ้น อย่ากังวลหากเสียงนี้สับสนเล็กน้อย ฉันจะให้ตัวอย่างของวิธีการทำงานในไม่ช้า มีมาตรฐานการบัญชีล่าสุด (FAS No. 123) ที่แนะนำให้ บริษัท บันทึกค่าชดเชยสำหรับทุนพนักงานของตน อย่างไรก็ตามทางเลือกนี้ซึ่งจะเรียกเก็บค่าชดเชยสำหรับมูลค่ายุติธรรมของตัวเลือกที่ให้แก่พนักงานส่วนใหญ่จะถูกเพิกเฉย บริษัท หนึ่งที่ทำตามคำชี้แจงนี้คือ Boeing Airlines (NYSE: BA) ถ้าคุณดูที่งบกำไรขาดทุน คุณจะเห็นค่าใช้จ่ายนี้สะท้อนอยู่ในบรรทัดที่เรียกว่าค่าใช้จ่ายตามแผนร่วมกัน การปฏิบัติตามมาตรฐาน FAS ฉบับที่ 123 โบอิ้งยังสามารถรับทราบผลประโยชน์ทางภาษีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับการใช้สิทธิซื้อหุ้น (แน่นอนว่าสิทธิประโยชน์ทางภาษีน้อยกว่าค่าชดเชยที่เกิดขึ้นจริง) ตอนนี้ให้ลองใส่ตัวเลขบางส่วนที่อยู่เบื้องหลังสิ่งที่ฉันเคยพูดถึงและดูว่าเกิดอะไรขึ้น ในการทำงานผ่านตัวอย่างนี้สมมติว่าทางเลือกดังกล่าวเป็นไปตามข้อตกลงของ APB 25 และ บริษัท ไม่บันทึกค่าชดเชยสำหรับการให้สิทธิในการเลือกหุ้นในเงิน คุณอาจต้องการพักช่วงสั้น ๆ ก่อนที่จะผ่านตัวอย่าง ไปรับตัวเองเย็นสิ่งที่จะดื่มและเครื่องคิดเลขเช่นกันเนื่องจากวิธีเดียวที่ฉันสามารถคิดทำเช่นนี้คือการทำงานผ่านพวงของตัวเลขและการคำนวณ ขั้นแรกเราต้องสมมติฐานเกี่ยวกับจำนวนตัวเลือกที่ใช้จริงเพื่อคำนวณผลกระทบจากงบดุล ควรสังเกตว่าในส่วนของตัวอย่างนี้ Ill จะอ้างถึงตัวเลือกที่แท้จริงที่ใช้ ในส่วนที่สอง Ill หมายถึงจำนวนตัวเลือกทั้งหมดที่โดดเด่น จำเป็นต้องใช้ทั้งสองเพื่อกำหนดผลกระทบงบการเงินฉบับเต็ม นอกจากนี้ควรตั้งข้อสังเกตว่าวัตถุประสงค์ขั้นสุดท้ายของการคำนวณส่วนที่สองคือกำหนดจำนวนหุ้นที่ บริษัท จะต้องออก (เพิ่มเติมจากที่ได้รับคืนจากการใช้สิทธิซื้อหุ้น) ในกรณีที่ ตัวเลือกทั้งหมดที่โดดเด่นได้รับการออกกำลังกาย ถ้าคุณคิดถึงเรื่องนี้ก็ควรจะสร้างความรู้สึกให้มากขึ้น วัตถุประสงค์ของการคำนวณทั้งหมดนี้คือการกำหนด EPS ที่ diluted คำนวณจำนวนหุ้นที่จะออกเพื่อให้ได้จำนวนหุ้นปรับลด หมายเหตุ: ส่งผลให้กระแสเงินสดเพิ่มขึ้น 14,000 (โดยทั่วไปคือกระแสเงินสดจากการดำเนินงาน) การจัดการตัวเลือกหุ้นในงบกระแสเงินสดจะกล่าวถึงอย่างละเอียดมากขึ้นในงวดถัดไปของชุดข้อมูลนี้ ถัดไปต้องเพิ่มสมมติฐานเพิ่มเติมเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับ EPS: ช่วยให้สรุปสิ่งที่เกิดขึ้นได้ที่นี่ ผลกระทบจากงบการเงินไม่มีผลกระทบโดยตรง ดังที่ได้กล่าวมาข้างต้น บริษัท ในตัวอย่างนี้ได้เลือกใช้วิธีการแบบเดิมในการชดเชยตัวเลือกหุ้นและยังไม่ได้หักค่าชดเชยใด ๆ ในงบกำไรขาดทุน อย่างไรก็ตามหนึ่งไม่สามารถมองเห็นความจริงที่ว่ามีค่าใช้จ่ายทางเศรษฐกิจเพื่อเลือกหุ้น ความล้มเหลวของ บริษัท ส่วนใหญ่เพื่อสะท้อนถึงตัวเลือกหุ้นในงบกำไรขาดทุนทำให้หลายคนแย้งว่าความล้มเหลวนี้ส่งผลให้เกิดการเกินจริงของรายได้ ประเด็นที่ว่าเงินจำนวนดังกล่าวควรจะสะท้อนอยู่ในงบกำไรขาดทุนนั้นเป็นเรื่องที่ยากหรือไม่ เป็นเรื่องง่ายที่จะโต้แย้งว่าการยกเว้นผลกระทบของตัวเลือกดังกล่าวจากรายได้จากการขายหนังสือที่มีรายได้ถูก overstated แต่ก็ยากที่จะกำหนดค่าใช้จ่ายที่แน่นอนของตัวเลือกในขณะที่ออก เนื่องจากปัจจัยต่างๆเช่นราคาที่เกิดขึ้นจริงของหุ้นในขณะที่ออกกำลังกายและความจริงที่ว่ามีพนักงานที่จะไม่ตกเป็นเหยื่อในตัวเลือกที่ได้รับ ส่วนของงบดุลส่วนของผู้ถือหุ้นเพิ่มขึ้น 14,000 ราย บริษัท สามารถประหยัดภาษีได้ 14,000 เหรียญ ผลกำไรต่อหุ้นเมื่อคำนวณกำไรต่อหุ้นแบบปรับลดคุณสมมติว่ามีการใช้ตัวเลือกเงินทั้งหมดในราคาตลาดเฉลี่ยสำหรับช่วงเวลา (25,000 หุ้นภายใต้ตัวเลือกในตัวอย่างนี้) ส่งผลให้ บริษัท ได้รับเงินที่ได้รับตามมูลค่าของจำนวนตัวเลือกที่เหลืออยู่ในราคาใช้สิทธิ (500,000) นอกจากนี้เพื่อวัตถุประสงค์ในการคำนวณนี้ถือว่าได้รับเงินที่ได้รับเท่ากับจำนวนสิทธิประโยชน์ทางภาษีที่จะได้รับหากมีการใช้สิทธิทั้งหมด (262,500) เงินที่ได้รับนี้จะนำไปใช้ในการซื้อหุ้นในราคาเฉลี่ยหุ้น (15,250 หุ้น) ตัวเลขนี้จะถูกลบออกจากจำนวนหุ้นในตัวเลือกทั้งหมดเพื่อกำหนดจำนวนหุ้นที่เพิ่มทุนที่ บริษัท จะต้องออก (9,750) ซึ่งเป็นผลให้จำนวนหุ้นที่เพิ่มขึ้นรวมอยู่ในการคำนวณกำไรต่อหุ้นปรับลด ในตัวอย่างนี้ บริษัท ต้องออกหุ้นสามัญจำนวน 9,750 หุ้นและมีกำไรต่อหุ้นปรับลดลดลงจาก 2.50 เป็น 2.38 ซึ่งลดลงประมาณ 5. คุณอาจพบว่าส่วนต่างระหว่าง EPS พื้นฐานและ diluted ในตัวอย่างนี้มีขนาดใหญ่กว่าปกติ ในส่วนถัดไปของชุดข้อมูลนี้ฉันจะหารือเกี่ยวกับวิธีเลือกใช้ตัวเลือกหุ้นในงบกระแสเงินสด หากคุณมีคำถามใด ๆ เกี่ยวกับสิ่งที่ถูกนำเสนอที่นี่โปรดถามพวกเขาใน Motley คณะกรรมการการวิจัยของเรา Fool. ESOs: การบัญชีสำหรับพนักงานตัวเลือก Stock โดย David Harper ความเกี่ยวข้องข้างต้นความน่าเชื่อถือเราจะไม่ทบทวนการอภิปรายอุ่นกว่าว่า บริษัท ควรใช้ตัวเลือกหุ้นพนักงาน . อย่างไรก็ตามเราควรจะสร้างสองสิ่ง ประการแรกผู้เชี่ยวชาญจากคณะกรรมการมาตรฐานการบัญชีการเงิน (FASB) ต้องการที่จะมีตัวเลือกในการจ่ายค่าใช้จ่ายตั้งแต่ประมาณต้นทศวรรษ 1990 แม้จะมีแรงกดดันทางการเมืองการใช้จ่ายอย่างมากนี้ก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้เมื่อคณะกรรมการการบัญชีระหว่างประเทศ (IASB) จำเป็นต้องใช้นโยบายนี้เนื่องจากมีการผลักดันโดยเจตนาเพื่อให้เกิดการลู่เข้าระหว่างสหรัฐอเมริกาและมาตรฐานการบัญชีระหว่างประเทศ ประการที่สองในหมู่ข้อโต้แย้งมีการอภิปรายที่ถูกต้องเกี่ยวกับสองคุณสมบัติหลักของข้อมูลการบัญชี: ความเกี่ยวข้องและความน่าเชื่อถือ งบการเงินแสดงให้เห็นถึงมาตรฐานที่เกี่ยวข้องเมื่อรวมค่าวัสดุทั้งหมดที่เกิดขึ้นโดย บริษัท และไม่มีใครปฏิเสธอย่างเด็ดขาดว่าค่าใช้จ่ายดังกล่าวเป็นค่าใช้จ่าย ต้นทุนที่รายงานในงบการเงินเป็นไปตามมาตรฐานความน่าเชื่อถือเมื่อวัดด้วยความเป็นกลางและถูกต้อง ความสัมพันธ์และความน่าเชื่อถือทั้งสองประการนี้มักปะทะกันในกรอบการทำบัญชี ยกตัวอย่างเช่นอสังหาริมทรัพย์จะถือเป็นราคาทุนเดิมเนื่องจากต้นทุนทางประวัติศาสตร์มีความน่าเชื่อถือมากขึ้น (แต่ไม่เกี่ยวข้อง) มากกว่ามูลค่าตลาด - นั่นคือเราสามารถวัดความน่าเชื่อถือได้มากเท่าไรที่ใช้ในการซื้ออสังหาริมทรัพย์ ยืนยันว่าค่าใช้จ่ายของตัวเลือกไม่สามารถวัดได้ด้วยความถูกต้องสม่ำเสมอ FASB ต้องการให้ความสำคัญกับความเกี่ยวข้องโดยเชื่อว่าการประมาณค่าที่ถูกต้องในการจับค่าใช้จ่ายมีความสำคัญมากกว่าการผิดพลาดอย่างมากในการละเว้นการกระทำทั้งหมด การเปิดเผยข้อมูลที่จำเป็น แต่ไม่เป็นที่ยอมรับสำหรับตอนนี้ตั้งแต่เดือนมีนาคม 2547 กฎปัจจุบัน (FAS 123) ต้องการการเปิดเผย แต่ไม่ยอมรับ ซึ่งหมายความว่าประมาณการค่าใช้จ่ายของตัวเลือกต้องถูกเปิดเผยเป็นเชิงอรรถ แต่ไม่จำเป็นต้องรับรู้เป็นค่าใช้จ่ายในงบกำไรขาดทุนซึ่งจะช่วยลดผลกำไรที่รายงาน (รายได้หรือกำไรสุทธิ) ซึ่งหมายความว่า บริษัท ส่วนใหญ่รายงานตัวเลขกำไรต่อหุ้น (EPS) สี่ฉบับ - ยกเว้นกรณีที่พวกเขาเลือกที่จะเลือกตัวเลือกที่เป็นไปได้หลายร้อยรายการแล้ว: ในงบกำไรขาดทุน: 1. กำไรขั้นต้น 2. EPS ปรับลด 1. Pro Forma Basic EPS 2. EPS แบบเจือจาง Pro Forma EPS ปรับลดลงจับตัวเลือกบางอย่าง - เก่าและเงินเป็นความท้าทายที่สำคัญในการคำนวณ EPS คือโอกาสในการลดสัดส่วน โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่เราทำกับตัวเลือกที่โดดเด่น แต่ยกเลิกการออกกำลังกายตัวเลือกเก่าที่ได้รับในปีก่อนที่สามารถแปลงเป็นหุ้นสามัญได้ตลอดเวลา (ใช้กับตัวเลือกหุ้นไม่เพียง แต่ยังตราสารหนี้แปลงสภาพและอนุพันธ์บางอย่าง) ปรับลด EPS ได้พยายามใช้วิธีนี้ในการคำนวณมูลค่าหุ้นตามวิธีนี้ บริษัท สมมุติของเรามีหุ้นสามัญ 100,000 หุ้น แต่ยังมีตัวเลือกที่โดดเด่นกว่า 10,000 รายที่มีอยู่ทั้งหมด ได้รับการปรับราคาการใช้สิทธิ 7 ครั้ง แต่หุ้นเพิ่มขึ้นเป็น 20: Basic EPS (หุ้นสามัญ) เป็นเรื่องง่าย: 300,000 100,000 3 บาทต่อหุ้น การใช้วิธีการซื้อหุ้นคืนเพื่อให้สามารถตอบคำถามต่อไปนี้ได้สมมุติฐานว่าจะมีหุ้นสามัญจำนวนเท่าใดในกรณีที่มีการใช้สิทธิซื้อในวันนี้ในตัวอย่างที่กล่าวข้างต้นการใช้สิทธิซื้อหุ้นสามัญเพิ่มทุนจำนวน 10,000 หุ้นจะทำให้ ฐาน. อย่างไรก็ตามการออกกำลังกายแบบจำลองจะช่วยให้ บริษัท มีเงินสดเพิ่ม: ใช้เงินจากการดำเนินการต่อ 7 รายต่อบวกผลประโยชน์ทางภาษี ผลประโยชน์ทางภาษีเป็นเงินสดจริงเพราะ บริษัท ได้รับการลดรายได้ที่ต้องเสียภาษีโดยการเลือกรับ - ในกรณีนี้ 13 ต่อตัวเลือกการออกกำลังกาย เพราะเหตุใด IRS จะเรียกเก็บภาษีจากผู้ถือสิทธิเลือกที่จะต้องเสียภาษีเงินได้สามัญจากกำไรเดียวกัน (โปรดทราบว่าสิทธิประโยชน์ทางภาษีหมายถึงตัวเลือกหุ้นที่ไม่ผ่านการรับรองซึ่งเรียกว่าตัวเลือกหุ้นจูงใจ (ISOs) อาจไม่สามารถหักลดหย่อนภาษีได้สำหรับ บริษัท แต่มีน้อยกว่า 20 ตัวเลือกที่ได้รับคือ ISO) ให้ดูว่าหุ้นสามัญ 100,000 หุ้นเป็นอย่างไร 103,900 หุ้นปรับลดตามวิธีการซื้อหุ้นคืนซึ่งจำได้ว่าขึ้นอยู่กับการฝึกซ้อมแบบจำลอง เราสมมติว่าการใช้ตัวเลือก 10,000 เงินในตัวนี้จะเพิ่มหุ้นสามัญจำนวน 10,000 หุ้นให้กับฐาน แต่ บริษัท ได้รับเงินจากการใช้สิทธิ 70,000 (ราคาใช้สิทธิ 7 ครั้งต่อหนึ่งตัวเลือก) และสิทธิประโยชน์ทางภาษีเงินสด 52,000 (13 กำไร x 40 อัตราภาษี 5.20 ต่อตัวเลือก) นั่นคือมหันต์เงินคืน 12.20 เพื่อที่จะพูดต่อตัวเลือกสำหรับการคืนเงินรวม 122,000 เพื่อให้การจำลองเสร็จสมบูรณ์เราคิดว่าเงินส่วนเกินทั้งหมดถูกนำมาใช้เพื่อซื้อหุ้นคืน ด้วยราคาปัจจุบันที่ 20 บาทต่อหุ้น บริษัท จะซื้อหุ้นคืนจำนวน 6,100 หุ้น โดยสรุปการแปลง 10,000 ตัวจะมีเพียง 3,900 หุ้นที่เพิ่มขึ้นสุทธิ (มีการแปลง 10,000 ครั้งหักด้วยจำนวนหุ้นที่ซื้อคืน 6,100 หุ้น) นี่คือสูตรที่แท้จริงโดยที่ราคาตลาดปัจจุบัน (M) ราคาการใช้สิทธิ (E) (T) อัตราภาษีและ (N) จำนวนตัวเลือกที่ใช้: Pro Forma EPS จับตัวเลือกใหม่ที่ได้รับในระหว่างปีเราได้ทบทวนวิธีการลดสัดส่วน กำไรต่อหุ้นขั้นพื้นฐานสามารถวัดผลจากการเลือกใช้เงินในรูปแบบเดิมหรือเก่าแก่ในปีที่ผ่านมา แต่เราจะทำอย่างไรกับตัวเลือกที่ได้รับในปีงบประมาณปัจจุบันที่มีมูลค่าที่แท้จริงเป็นศูนย์ (นั่นคือสมมติว่าราคาการใช้สิทธิเท่ากับราคาหุ้น) แต่เป็นค่าใช้จ่ายสูงเนื่องจากมีมูลค่าตามเวลา คำตอบคือเราใช้รูปแบบการคิดราคาในการประมาณค่าใช้จ่ายในการสร้างค่าใช้จ่ายที่มิใช่เงินสดซึ่งจะช่วยลดรายได้สุทธิที่รายงาน ในขณะที่วิธีการซื้อ - ขายหุ้นเพิ่มส่วนของอัตราส่วนกำไรต่อหุ้นโดยการเพิ่มจำนวนหุ้นด้วยวิธีการคิดลดกำลังการผลิตของ EPS (คุณสามารถดูได้ว่าการคิดค่าใช้จ่ายนี้ไม่ได้เป็นสองเท่าเนื่องจากบางส่วนมีข้อเสนอแนะ: EPS ที่เจือจางรวมถึงการให้สิทธิแบบเก่าในขณะที่ค่าใช้จ่ายในรูปแบบ pro forma expensing ประกอบไปด้วยทุนใหม่ ๆ ) เราทบทวนสองโมเดลชั้นนำ Black Scholes และแบบทวินามในสองงวดถัดไปนี้ series แต่ผลของพวกเขามักจะสร้างมูลค่าประมาณมูลค่ายุติธรรมซึ่งอยู่ระหว่าง 20 ถึง 50 ของราคาหุ้น แม้ว่ากฎการบัญชีที่กำหนดให้ใช้ค่าใช้จ่ายมีรายละเอียดมากพาดหัวคือมูลค่ายุติธรรมในวันที่ให้สิทธิ์ ซึ่งหมายความว่า FASB ต้องการให้ บริษัท ประมาณมูลค่ายุติธรรมของสิทธิในขณะที่ได้รับและบันทึก (ค่าใช้จ่าย) ในงบกำไรขาดทุน พิจารณาสมมติฐานด้านล่างโดยใช้สมมติฐานเดียวกันกับที่เราพิจารณาข้างต้น (1) EPS ที่ปรับลดคำนวณโดยหารกำไรสุทธิที่ปรับได้ 290,000 บาทเป็นหุ้นปรับลดจำนวน 103,900 หุ้น อย่างไรก็ตามภายใต้เงื่อนไข pro forma ฐานส่วนแบ่งการถือหุ้นที่ใช้ diluted อาจแตกต่างกัน ดูข้อมูลทางเทคนิคด้านล่างสำหรับรายละเอียดเพิ่มเติม อันดับแรกเราจะเห็นว่าเรายังคงมีหุ้นสามัญและหุ้นปรับลดซึ่งหุ้นปรับลดแสดงการใช้ตัวเลือกที่ได้รับก่อนหน้านี้ ประการที่สองเราได้สันนิษฐานต่อไปว่ามีการรับตัวเลือก 5,000 ตัวในปีปัจจุบัน สมมติว่าแบบจำลองของเราประมาณการว่ามีมูลค่า 40 จากราคาหุ้น 20 หรือ 8 ต่อตัวเลือก ค่าใช้จ่ายทั้งหมดจึงเท่ากับ 40,000 ประการที่สามเนื่องจากทางเลือกของเราเกิดขึ้นกับเสื้อกั๊กหน้าผาสี่ปีเราจะตัดจำหน่ายค่าใช้จ่ายภายในสี่ปีข้างหน้า นี่คือหลักการในการจับคู่บัญชี: แนวคิดคือพนักงานของเราจะให้บริการตลอดระยะเวลาการได้รับสิทธิเพื่อให้ค่าใช้จ่ายสามารถแพร่กระจายได้ในช่วงเวลาดังกล่าว (แม้ว่าเราจะไม่ได้แสดงให้เห็นว่า บริษัท ได้รับอนุญาตให้ลดค่าใช้จ่ายในการคาดการณ์ว่าจะมีการปรับตัวเนื่องจากการสิ้นสุดของพนักงานตัวอย่างเช่น บริษัท สามารถคาดการณ์ได้ว่าจะมีการริบสิทธิ์ในการรับสิทธิ 20 ครั้งและจะลดค่าใช้จ่ายดังกล่าว) ค่าใช้จ่ายสำหรับการให้สิทธิพิเศษคือ 10,000 ครั้งแรก 25 จากค่าใช้จ่าย 40,000 รายได้สุทธิที่ปรับแล้วของเรามีมูลค่า 290,000 แบ่งออกเป็นหุ้นสามัญและหุ้นปรับลดเพื่อให้ได้ตัวเลข Pro forma EPS ที่สอง สิ่งเหล่านี้ต้องได้รับการเปิดเผยในเชิงอรรถและน่าจะต้องได้รับการจดจำ (ในร่างของงบกำไรขาดทุน) สำหรับปีงบประมาณที่เริ่มหลังจากวันที่ 15 ธันวาคม 2547 หมายเหตุทางเทคนิคขั้นสุดท้ายสำหรับผู้กล้าหาญมีความชำนาญที่ควรกล่าวถึง: (คำนวณส่วนแบ่งกำไรต่อหุ้นปรับลดและส่วนของกำไรต่อหุ้นปรับลดแบบ Pro forma) ในทางเทคนิคภายใต้เงื่อนไขแบบฟอร์เมอร์เจเนอเรชั่นที่ปรับลดลง (รายการที่ iv ในรายงานทางการเงินข้างต้น) ฐานส่วนแบ่งผลกำไรจะเพิ่มขึ้นตามจำนวนหุ้นที่สามารถซื้อได้โดยมีค่าใช้จ่ายที่ไม่ได้ตัดทอนเป็นค่าใช้จ่าย ผลประโยชน์ทางภาษี) ดังนั้นในปีแรกเมื่อมีการเรียกเก็บเงินค่าตัวเลือก 40,000 รายการเหลือเพียง 10,000 รายอีก 30,000 รายสามารถซื้อหุ้นคืนได้อีก 1,500 หุ้น (30,000 20) ในปีแรกนี้จะมีจำนวนหุ้นที่ปรับลดทั้งหมด 105,400 หุ้นและมีกำไรต่อหุ้นปรับลดเท่ากับ 2.75 แต่ในปีที่สี่ทุกอย่างเท่ากันค่า 2.79 ข้างต้นจะถูกต้องตามที่เราได้จ่ายไปแล้ว 40,000 โปรดจำไว้ว่านี่ใช้เฉพาะกับ EPS ที่เจือจางแบบ Pro forma ซึ่งเรามีตัวเลือกในการคิดค่าใช้จ่ายในตัวบทสรุปการคิดค่าใช้จ่ายเป็นเพียงความพยายามที่ดีที่สุดในการประมาณค่าตัวเลือก ผู้เสนอมีสิทธิ์ที่จะบอกว่าตัวเลือกมีค่าใช้จ่ายและนับสิ่งที่ดีกว่าการนับอะไร แต่พวกเขาไม่สามารถอ้างค่าใช้จ่ายได้ถูกต้อง พิจารณา บริษัท ของเราข้างต้น จะเกิดอะไรขึ้นถ้านกพิราบพุ่งไป 6 ปีข้างหน้าและอยู่ที่นั่นแล้วตัวเลือกทั้งหมดจะไร้ค่าและค่าใช้จ่ายของเราจะกลายเป็นเรื่องที่พูดเกินจริงอย่างมากในขณะที่กำไรสุทธิของเราน่าจะลดลง ในทางตรงกันข้ามหากหุ้นดีกว่าที่เราคาดไว้ตัวเลขกำไรต่อหุ้นของ บริษัท จะเกินความคาดหมายเนื่องจากค่าใช้จ่ายของ บริษัท จะลดลงเนื่องจากการที่ค่าใช้จ่ายของ บริษัท มีแนวโน้มอ่อนตัวลงแล้วการขยายตัวทางเลือกสต๊อก: Fair-Value Approach บทสรุปผู้บริหาร บริษัท ต่างๆเช่น General Electric และ Citigroup ว่าตัวเลือกหุ้นของพนักงานเป็นค่าใช้จ่ายการอภิปรายจะเปลี่ยนจากว่าจะรายงานตัวเลือกในงบกำไรขาดทุนเพื่อรายงานว่าอย่างไร ผู้เขียนนำเสนอกลไกการบัญชีใหม่ที่รักษาเหตุผลในการเลือกหุ้นในขณะที่ให้ความสำคัญกับข้อผิดพลาดด้านการวัดและการไม่ปรองดองกับประสบการณ์จริง ขั้นตอนที่พวกเขาเรียกว่าการปรับค่าใช้จ่ายที่ยุติธรรมจะปรับเปลี่ยนและในที่สุดจะปรับการประมาณค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นในวันที่ให้สิทธิ์ด้วยการเปลี่ยนแปลงค่าในตัวเลือกต่อ ๆ ไปและจะกระทำในลักษณะที่ช่วยลดข้อผิดพลาดในการคาดการณ์และการวัดตามช่วงเวลา วิธีการนี้จะรวบรวมลักษณะเฉพาะของพนักงานที่ได้รับชดเชยหุ้นกู้8212พนักงานแต่ละคนได้รับค่าชดเชยในรูปของการอ้างสิทธิ์ที่อาจเกิดขึ้นกับค่าที่พวกเขาช่วยเหลือในการผลิต กลไกนี้เกี่ยวข้องกับการสร้างรายการในส่วนของสินทรัพย์และส่วนของผู้ถือหุ้นในงบดุล ด้านสินทรัพย์ บริษัท สร้างบัญชีการชำระเงินล่วงหน้าแบบจ่ายล่วงหน้าเท่ากับต้นทุนโดยประมาณของตัวเลือกที่ได้รับจากเจ้าของซึ่งจะมีการสร้างบัญชีออปชันหุ้นทุนที่ชำระแล้วในจำนวนเดียวกัน บัญชีค่าตอบแทนล่วงหน้าจะถูกคิดค่าใช้จ่ายผ่านงบกำไรขาดทุนและบัญชีออปชันหุ้นจะปรับปรุงในงบดุลเพื่อให้สอดคล้องกับการเปลี่ยนแปลงมูลค่ายุติธรรมโดยประมาณของตัวเลือกที่ได้รับ ค่าตัดจำหน่ายของค่าตอบแทนที่จ่ายล่วงหน้าจะถูกเพิ่มเข้ากับการเปลี่ยนแปลงในค่า grant8217s ของออปชั่นเพื่อให้มีค่าใช้จ่ายทั้งหมดที่รายงานไว้สำหรับสิทธิในปี เมื่อสิ้นสุดระยะเวลาการได้รับสิทธิ บริษัท ใช้มูลค่ายุติธรรมของสิทธิในการเลือกปรับปรุงรายการในงบกำไรขาดทุนเพื่อปรับยอดผลต่างระหว่างราคายุติธรรมกับมูลค่ารวมที่รายงานแล้ว ตอนนี้ บริษัท อื่น ๆ เช่น General Electric, Microsoft และ Citigroup ได้ยอมรับสมมติฐานว่าทางเลือกของพนักงานเป็นค่าใช้จ่ายการอภิปรายเกี่ยวกับการบัญชีสำหรับพวกเขาจะเปลี่ยนจากการรายงานตัวเลือกในงบกำไรขาดทุนเพื่อรายงาน ฝ่ายตรงข้ามของการเสียค่าใช้จ่าย แต่ยังคงต่อสู้กับการกระทำที่แย่งชิงกันโดยอ้างว่าการประมาณการวันที่ให้สิทธิ์แก่ต้นทุนของตัวเลือกหุ้นของพนักงานโดยอิงตามสูตรทางทฤษฎีทำให้เกิดข้อผิดพลาดในการวัดมากเกินไป พวกเขาต้องการให้ต้นทุนที่รายงานถูกเลื่อนออกไปจนกว่าจะสามารถกำหนดได้อย่างแม่นยำเมื่อมีการใช้สิทธิซื้อหุ้นหรือปรับสิทธิหรือเมื่อหมดอายุ แต่ความยืดหยุ่นในการรับรู้ค่าใช้จ่ายในการซื้อหุ้นในรูปแบบของการบัญชีและความเป็นจริงทางเศรษฐกิจ ค่าใช้จ่ายควรจะตรงกับรายได้ที่เกี่ยวข้องกับพวกเขา ค่าใช้จ่ายของการให้สิทธิเลือกควรจะเป็นค่าใช้จ่ายในช่วงเวลาโดยปกติระยะเวลาการได้รับสิทธิเมื่อพนักงานที่มีแรงจูงใจและถูกเก็บไว้ถือว่าเป็นรายได้โดยการสร้างรายได้เพิ่มเติมให้กับ บริษัท ข้อผิดพลาดในการวัดบางอย่างไม่มีเหตุผลที่จะเลื่อนงบบัญชีการรับรู้จะเต็มไปด้วยประมาณการเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายในการรับประกันสินค้าในอนาคตเงินสำรองค่าสินไหมทดแทนเงินบำนาญในอนาคตและผลประโยชน์หลังการทำงานและหนี้สินที่อาจเกิดขึ้นจากความเสียหายต่อสิ่งแวดล้อมและความบกพร่องของผลิตภัณฑ์ นอกจากนี้ยังมีโมเดลที่สามารถคำนวณค่าตัวเลือกได้เพื่อให้การประเมินค่าสำหรับตัวเลือกหุ้นของพนักงานมีความแม่นยำมากขึ้นกว่าการประมาณการอื่น ๆ ในงบการเงินของ บริษัท การป้องกันขั้นสุดท้ายของล็อบบี้ต่อต้านการประนีประนอมคือการอ้างสิทธิ์ของตนว่าการประมาณการงบการเงินอื่น ๆ ที่อิงกับเหตุการณ์ในอนาคตจะถูกกระทบยอดในที่สุดกับมูลค่าการชำระบัญชีของรายการที่เป็นปัญหา ตัวอย่างเช่นค่าใช้จ่ายโดยประมาณสำหรับผลประโยชน์บำเหน็จบำนาญและค่าบำเหน็จบำนาญและหนี้สินด้านสิ่งแวดล้อมและความปลอดภัยของผลิตภัณฑ์จะได้รับการชำระเป็นเงินสด ในขณะที่งบกำไรขาดทุนได้รับการปรับปรุงเพื่อรับรู้ผลต่างระหว่างต้นทุนจริงและประมาณการ ในขณะที่ฝ่ายตรงข้ามของค่าใช้จ่ายชี้ให้เห็นไม่มีกลไกการแก้ไขดังกล่าวอยู่ในขณะนี้เพื่อปรับประมาณการการให้วันที่ของต้นทุนตัวเลือกหุ้น นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ซีอีโอของ บริษัท ไฮเทคเช่น Craig Barrett of Intel ยังคงคัดค้านมาตรฐานการบัญชีการเงินบัญชี (FASB) ที่เสนอให้ใช้กับการบัญชีสำหรับบัญชีสำรองสำหรับตัวเลือกหุ้น ขั้นตอนที่เราเรียกว่าค่าใช้จ่ายที่เป็นธรรมสำหรับตัวเลือกหุ้นลดข้อผิดพลาดในการคาดการณ์และการวัดตามเวลา อย่างไรก็ตามมันเป็นเรื่องง่ายที่จะให้กลไกการบัญชีที่รักษาเหตุผลทางเศรษฐกิจพื้นฐานหุ้นตัวเลือกในขณะที่ค่าใช้จ่ายที่อยู่ความกังวลนักวิจารณ์เกี่ยวกับข้อผิดพลาดในการวัดและการขาดการปรองดองกับประสบการณ์จริง ขั้นตอนที่เราเรียกว่าการปรับค่าใช้จ่ายที่เป็นธรรมปรับและปรับการประมาณการค่าใช้จ่ายในวันที่ให้สิทธิ์เป็นประสบการณ์จริงตามมาในลักษณะที่ช่วยลดข้อผิดพลาดในการคาดการณ์และการวัดตามเวลา ทฤษฎีการเสนอวิธีการของเราเกี่ยวข้องกับการสร้างรายการในด้านสินทรัพย์และทุนของงบดุลสำหรับแต่ละตัวเลือกให้ ด้านสินทรัพย์ บริษัท สร้างบัญชีค่าตอบแทนล่วงหน้าซึ่งเท่ากับต้นทุนโดยประมาณของตัวเลือกที่ได้รับในส่วนของเจ้าของหุ้นจะสร้างบัญชีออปชันหุ้นทุนที่ชำระแล้วในจำนวนเดียวกัน การบัญชีนี้สะท้อนให้เห็นถึงสิ่งที่ บริษัท จะทำอย่างไรหากมีการออกตัวเลือกแบบเดิมและขายให้กับตลาด (ในกรณีนี้สินทรัพย์ที่เกี่ยวข้องจะเป็นเงินสดแทนการจ่ายค่าตอบแทนล่วงหน้า) การประมาณสินทรัพย์และบัญชีส่วนของผู้เป็นเจ้าของอาจมาจากสูตรการคิดราคาหรือจากคำพูดของธนาคารเพื่อการลงทุนที่เป็นอิสระ บัญชีค่าตอบแทนล่วงหน้าจะถูกคิดค่าใช้จ่ายผ่านงบกำไรขาดทุนตามกำหนดการตัดจำหน่ายแบบตรงตามปกติในช่วงระยะเวลาการได้รับสิทธิซึ่งเป็นช่วงที่พนักงานมีรายได้ที่จ่ายตามทุนและสันนิษฐานว่าก่อให้เกิดผลประโยชน์แก่ บริษัท ในขณะเดียวกันบัญชีค่าตอบแทนล่วงหน้าจะได้รับการคิดค่าใช้จ่ายบัญชีค่าลิขสิทธิ์จะถูกปรับปรุงในงบดุลเพื่อให้สอดคล้องกับการเปลี่ยนแปลงมูลค่ายุติธรรมโดยประมาณของตัวเลือกที่ได้รับ บริษัท ได้รับการประเมินมูลค่าเป็นระยะ ๆ ของตัวเลือกให้เช่นเดียวกับการประมาณการการให้เงินตามวันที่ทั้งจากรูปแบบการคิดมูลค่าหุ้นหรือการเสนอราคาของธนาคารเพื่อการลงทุน ค่าตัดจำหน่ายของค่าตอบแทนจ่ายล่วงหน้าจะถูกบวกเข้ากับการเปลี่ยนแปลงในมูลค่าของสิทธิในการได้รับทุนจดทะเบียนเพื่อให้มีค่าใช้จ่ายทั้งหมดที่รายงานไว้สำหรับสิทธิในปี เมื่อสิ้นสุดระยะเวลาการได้รับสิทธิ บริษัท ใช้มูลค่ายุติธรรมของหุ้นที่ได้รับสิทธิซึ่งปัจจุบันเท่ากับต้นทุนการชดเชยที่เกิดขึ้นจริงของโครงการเพื่อให้การปรับปรุงครั้งสุดท้ายในงบกำไรขาดทุนเพื่อปรับยอดผลต่างระหว่างราคายุติธรรมกับมูลค่ารวม รายงานในลักษณะที่อธิบายไว้แล้ว ขณะนี้ตัวเลือกจะมีมูลค่าค่อนข้างถูกต้องเนื่องจากไม่มีข้อ จำกัด ในเรื่องนี้อีกต่อไป คำพูดของตลาดจะขึ้นอยู่กับรูปแบบการประเมินมูลค่าที่ยอมรับกันอย่างแพร่หลาย อีกทางเลือกหนึ่งคือถ้าตัวเลือกหุ้นที่มีอยู่ในปัจจุบันมีอยู่ในเงินและผู้ถือหุ้นเลือกที่จะใช้สิทธิดังกล่าวทันที บริษัท สามารถใช้ต้นทุนชดเชยที่เกิดจากความแตกต่างระหว่างราคาตลาดของหุ้นและราคาการใช้สิทธิของพนักงาน ในกรณีนี้ค่าใช้จ่ายกับ บริษัท จะน้อยกว่าถ้าพนักงานมีตัวเลือกไว้เนื่องจากพนักงานได้ลืมโอกาสที่มีค่าเพื่อดูวิวัฒนาการของราคาหุ้นก่อนวางเงินที่มีความเสี่ยง กล่าวอีกนัยหนึ่งพนักงานได้เลือกที่จะได้รับค่าตอบแทนที่มีค่าน้อยกว่าซึ่งจะมีผลตามเหตุผลในบัญชีของ บริษัท ผู้สนับสนุนบางส่วนของการคิดค่าใช้จ่ายอาจยืนยันว่า บริษัท ควรปรับมูลค่าทุนจดทะเบียนต่อไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะมีการปรับสิทธิหรือใช้สิทธิหรือหมดอายุการใช้งาน อย่างไรก็ตามเรารู้สึกว่างบบัญชีรายได้ของ บริษัท สำหรับการให้ทุนควรยุติลงในขณะที่ได้รับสิทธิหรือเกือบจะในทันทีหลังจากนั้น ในฐานะที่เป็นเพื่อนร่วมงานของเรา Bob Merton ได้ชี้แจงให้เราในขณะที่ได้รับสิทธิการถือปฏิบัติภาระผูกพันของพนักงานเกี่ยวกับการหาทางเลือกที่จะยุติลงและเขาหรือเธอกลายเป็นผู้ถือหุ้นรายอื่น หากมีการใช้สิทธิหรือริบการดำเนินการเพิ่มเติมใด ๆ ก็ควรนำไปสู่การปรับเปลี่ยนบัญชีเจ้าของหุ้นและสถานะเงินสดของ บริษัท แต่ไม่ได้ใช้งบกำไรขาดทุน วิธีการที่เราอธิบายไว้ไม่ใช่วิธีเดียวที่จะใช้การคิดค่าใช้จ่ายที่เป็นธรรม บริษัท อาจเลือกปรับบัญชีค่าตอบแทนล่วงหน้าเป็นมูลค่ายุติธรรมแทนที่จะเป็นบัญชีตัวเลือกการชำระเงินที่มีการชำระเงิน ในกรณีนี้การเปลี่ยนแปลงมูลค่าตัวเลือกรายไตรมาสหรือรายปีจะตัดจำหน่ายตลอดอายุการใช้งานที่เหลืออยู่ นี้จะช่วยลดความผันผวนเป็นระยะ ๆ ในค่าใช้จ่ายตัวเลือก แต่เกี่ยวข้องกับชุดที่ซับซ้อนมากขึ้นเล็กน้อยของการคำนวณ ตัวแปรอีกอย่างหนึ่งสำหรับพนักงานที่ทำผลงานวิจัยและพัฒนาและใน บริษัท ที่เริ่มต้นธุรกิจจะต้องเลื่อนการตัดจำหน่ายจนกว่าพนักงานจะพยายามสร้างสินทรัพย์ที่สร้างรายได้เช่นผลิตภัณฑ์ใหม่หรือโปรแกรมซอฟต์แวร์ ประโยชน์ที่ยิ่งใหญ่ของการคิดค่าใช้จ่ายที่เป็นธรรมคือการรวบรวมลักษณะเฉพาะของตัวเลือกหุ้นว่าพนักงานได้รับส่วนหนึ่งส่วนใดในการชดเชยในรูปของการเรียกร้องโดยบังเอิญต่อมูลค่าที่พวกเขาให้ความช่วยเหลือ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาพนักงานมีรายได้ในการเลือกรับเงินค่าใช้จ่ายของ บริษัท สำหรับการชดเชยของพวกเขาสะท้อนถึงมูลค่าที่พวกเขากำลังสร้างไว้ เมื่อความพยายามของพนักงานในปีหนึ่ง ๆ ส่งผลอย่างมากในแง่ของราคาหุ้นของ บริษัท ค่าใช้จ่ายในการชดเชยสุทธิจะเพิ่มขึ้นเพื่อสะท้อนถึงมูลค่าที่สูงขึ้นของค่าชดเชยตามตัวเลือกเหล่านี้ของพนักงาน เมื่อความพยายามของพนักงานไม่ให้ราคาหุ้นที่สูงขึ้น บริษัท จะต้องได้รับค่าตอบแทนที่ต่ำกว่า การปฏิบัติช่วยให้ตัวเลขบางอย่างเป็นวิธีของเรา สมมติว่า Kalepu Incorporated ซึ่งเป็น บริษัท สมมุติฐานในเคมบริดจ์รัฐแมสซาชูเซตส์ให้สิทธิแก่พนักงานของตนในการเลือกหุ้นจำนวนหนึ่งร้อยสิบหุ้นในราคาตลาดปัจจุบัน ณ 30 ปีโดยมีผลเป็นเวลาสี่ปี การใช้ค่าประมาณจากรูปแบบการคิดราคาหรือจากธนาคารเพื่อการลงทุน บริษัท ประมาณการค่าตัวเลือกเหล่านี้เป็น 1,000 (10 ตัวเลือก) การจัดแสดงค่าใช้จ่ายตามมูลค่าที่ยุติธรรมสถานการณ์จำลองที่หนึ่งแสดงให้เห็นว่า บริษัท จะใช้ตัวเลือกเหล่านี้อย่างไรหากพวกเขาสิ้นสุดการเป็นเงินในวันที่พวกเขาตกเป็นเหยื่อ ในปีที่ราคาตัวเลือกในภาพจำลองของเรายังคงมีอยู่อย่างต่อเนื่องดังนั้นการตัดจำหน่ายค่าตัดจำหน่ายค่าลิขสิทธิ์จ่ายล่วงหน้าจะถูกบันทึกเป็นค่าใช้จ่ายเท่านั้น ในปีที่สองตัวเลือกที่ประมาณมูลค่ายุติธรรมลดลง 1 ต่อตัวเลือก (100 สำหรับแพคเกจ) ค่าชดเชยยังคงอยู่ที่ 250 แต่จะลดลง 100 รายการในบัญชีเงินฝากที่ชำระแล้วเพื่อให้สอดคล้องกับการลดลงของมูลค่าทางเลือกและจะหักค่า 100 ในการคำนวณค่าใช้จ่ายในการชดเชยรายได้ประจำปีของปี ในปีถัดไปตัวเลือกจะมีการประเมินค่าใหม่อีกครั้งเป็น 4 โดยการนำมูลค่าเงินรางวัลสูงสุด 1,300 รายการ ในปีที่สามดังนั้นค่าใช้จ่ายในการชดเชยทั้งหมดคือการตัดจำหน่าย 250 ครั้งของทุนฉบับเดิมพร้อมด้วยค่าใช้จ่ายเพิ่มเติม 400 ซึ่งเป็นผลมาจากการปรับมูลค่าของโครงการให้มีมูลค่าสูงขึ้นมาก ค่าใช้จ่ายในราคายุติธรรมถือเป็นตัวเลือกหลักของการชดเชยหุ้นที่พนักงานจะได้รับค่าชดเชยในรูปของการเรียกร้องค่าความช่วยเหลือที่มีต่อมูลค่าที่พวกเขาให้ความช่วยเหลือ ในตอนท้ายของปีที่สี่อย่างไรก็ดีราคาหุ้น Kalepus ลดลงและมูลค่ายุติธรรมของตัวเลือกลดลงจาก 1,300 เป็น 100 ซึ่งเป็นตัวเลขที่สามารถคาดการณ์ได้อย่างแม่นยำเนื่องจากสามารถเลือกใช้ตัวเลือกนี้เป็นตัวเลือกทั่วไป ในปีสุดท้ายบัญชีดังนั้นค่าชดเชย 250 มีรายงานพร้อมกับการปรับเงินทุนชำระแล้วของลบ 1,200 สร้างค่าชดเชยรายงานทั้งหมดสำหรับปีของลบที่ 950 กับตัวเลขเหล่านี้จ่ายค่าชดเชยทั้งหมดทั่วทั้ง ระยะเวลาออกมาเป็น 100 บัญชีการชำระเงินล่วงหน้าจะถูกปิดออกและมีเพียง 100 ของทุนที่ชำระแล้วในบัญชีตราสารทุนเท่านั้น 100 นี้แสดงถึงต้นทุนการให้บริการแก่ บริษัท ตามจำนวนพนักงานที่เทียบเท่ากับเงินสดที่ บริษัท จะได้รับหากตัดสินใจเพียงแค่เขียนตัวเลือกไว้เป็นเวลาสี่ปีแล้วขายให้กับตลาด การประเมินมูลค่า 100 ของตัวเลือกสะท้อนถึงมูลค่ายุติธรรมในปัจจุบันของตัวเลือกที่ไม่มีการ จำกัด อยู่ในขณะนี้ หากตลาดเป็นตัวเลือกการซื้อขายด้วยราคาและระยะเวลาการใช้สิทธิเช่นเดียวกับตัวเลือกหุ้นที่มีการลงทุน Kalepu สามารถใช้ราคาเสนอซื้อสำหรับตัวเลือกเหล่านั้นแทนรูปแบบที่จะใช้ราคาเสนอขายดังกล่าว จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพนักงานที่ถือครองสิทธิ์ตัดสินใจลาออกจาก บริษัท ก่อนที่จะได้รับใบอนุญาตซึ่งจะทำให้สูญเสียตัวเลือกที่ไม่ได้รับการเสนอราคาภายใต้แนวทางของเรา บริษัท จะปรับงบกำไรขาดทุนและงบดุลเพื่อลดบัญชีสินทรัพย์ที่จ่ายล่วงหน้าของพนักงานและทุนชำระแล้วที่เกี่ยวข้อง บัญชีผู้ใช้เลือกเป็นศูนย์ สมมติว่าตัวอย่างเช่นพนักงานลาออกเมื่อสิ้นปีที่สองเมื่อค่าตัวเลือกที่จะดำเนินการในหนังสือที่ 900 ในขณะที่ บริษัท ลดพนักงานจ่ายในบัญชีตัวเลือกเงินศูนย์ลบออก (หลังจากหักค่าตัดจำหน่ายทั้งปีแล้ว 2 ปี) และรับรู้กำไรจากงบกำไรขาดทุนเป็นจำนวน 400 รายการเพื่อชดเชยค่าใช้จ่ายในการชดเชยค่าชดเชยทั้งสองปีก่อน ด้วยเหตุนี้ Kalepu จึงตั้งค่ารายงานค่าใช้จ่ายค่าชดเชยตามสัดส่วนทั้งหมดที่บอกถึงค่าที่ได้รับจากศูนย์ หากราคาตัวเลือกแทนการลดลงเป็น 1 เมื่อสิ้นปีที่สี่ยังคงอยู่ที่ 13 ในปีสุดท้ายค่าตอบแทนของ บริษัท ปีสี่เท่ากับ 250 ค่าตัดจำหน่ายและค่าชดเชยทั้งหมดในช่วงสี่ปีคือ 1,300 ซึ่ง สูงกว่าที่คาดไว้ในขณะที่เงินสนับสนุน เมื่อเลือกตัวเลือกในเงินอย่างไรก็ตามพนักงานบางคนอาจเลือกที่จะออกกำลังกายได้ทันทีแทนที่จะรักษามูลค่าเต็มโดยรอการออกกำลังกายจนกว่าตัวเลือกจะหมดอายุ ในกรณีนี้ บริษัท สามารถใช้ราคาตลาดของหุ้นในวันที่ได้รับสิทธิและวันใช้สิทธิเพื่อปิดการรายงานสำหรับการให้สิทธิ์ เพื่อแสดงให้เห็นถึงสมมติฐานนี้สมมติว่าราคาหุ้น Kalepus อยู่ที่ 39 ณ สิ้นปีที่สี่เมื่อพนักงานเลือกตัวเลือก พนักงานตัดสินใจที่จะออกกำลังกายในเวลานั้นรอผลประโยชน์ 4 ข้อต่อตัวเลือกและลดค่าใช้จ่ายของตัวเลือกให้กับ บริษัท การออกกำลังกายช่วงต้นจะนำไปสู่การปรับค่าใช้จ่าย 400 ปีสี่ให้กับบัญชีตัวเลือกการชำระเงินตามทุน (ตามที่แสดงใน Fair Value Value ค่าใช้จ่ายกรณีที่ 2) ค่าใช้จ่ายในการชดเชยทั้งหมดในช่วงสี่ปีคือ 900 ที่ บริษัท ให้ขึ้นโดยการให้หุ้น 100 หุ้นแก่พนักงานในราคา 30 เมื่อราคาตลาดอยู่ที่ 39 ตาม Spirit วัตถุประสงค์ของการบัญชีการเงินไม่ใช่เพื่อลดข้อผิดพลาดในการวัด เป็นศูนย์ หากเป็นเช่นนั้นงบการเงินของ บริษัท จะประกอบด้วยงบกระแสเงินสดโดยตรงการบันทึกเงินสดที่ได้รับและการเบิกจ่ายในแต่ละงวด แต่งบกระแสเงินสดไม่ได้จับทางเศรษฐศาสตร์ที่แท้จริงของ บริษัท ซึ่งเป็นเหตุผลที่เรามีงบรายได้ซึ่งพยายามวัดรายได้ทางเศรษฐกิจของงวดโดยการจับคู่รายได้ที่ได้รับกับค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นเพื่อสร้างรายได้เหล่านั้น การปฏิบัติด้านบัญชีเช่นค่าเสื่อมราคาการรับรู้รายได้ค่าใช้จ่ายเงินบำนาญค่าเผื่อหนี้สงสัยจะสูญและความสูญเสียของเงินให้สินเชื่อช่วยให้การวัดรายได้ของ บริษัท ได้ดียิ่งขึ้นกว่าที่จะเป็นเงินสดและเงินสด ในทำนองเดียวกันถ้า FASB และคณะกรรมการมาตรฐานการบัญชีระหว่างประเทศมีข้อเสนอแนะเกี่ยวกับการคิดค่าใช้จ่ายที่เป็นธรรมสำหรับตัวเลือกหุ้นของพนักงาน บริษัท ต่างๆสามารถคาดการณ์ที่ดีที่สุดเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายในการชดเชยตลอดอายุการให้สิทธิได้ตามด้วยการปรับเปลี่ยนเป็นระยะ ๆ รายงานค่าใช้จ่ายชดเชยใกล้เคียงกับต้นทุนทางเศรษฐกิจที่แท้จริงที่เกิดขึ้นโดย บริษัท รุ่นของบทความนี้ปรากฏในฉบับธันวาคม 2546 ของ Harvard Business Review Robert S. Kaplan เป็นศาสตราจารย์อาวุโสและ Marvin Bower Professor of Leadership Development, ตำแหน่งกิตติคุณที่ Harvard Business School เขาเป็นผู้เขียนร่วมกับไมเคิลอี. พอร์เตอร์จาก 8220 การแก้วิกฤตค่าใช้จ่ายในการดูแลสุขภาพ 8221 (HBR, กันยายน 2554) Krishna G. Palepu (kpalepuhbs. edu) คือ Ross Graham Walker ศาสตราจารย์บริหารธุรกิจที่ Harvard Business School พวกเขาเป็นผู้เขียนร่วมของบทความ HBR ก่อนหน้า 3 ฉบับซึ่งรวมถึง 8220 ยุทธศาสตร์ที่เหมาะสมกับตลาดเกิดใหม่ 8221 (มิถุนายน 2548) บทความนี้เกี่ยวกับ ACCOUNTING สำหรับครั้งสุดท้าย: ตัวเลือกหุ้นมีค่าใช้จ่ายเวลาสิ้นสุดในการอภิปรายเกี่ยวกับการบัญชีสำหรับตัวเลือกหุ้นแล้วการโต้เถียงเกิดขึ้นนานเกินไป ในความเป็นจริงกฎการรายงานตัวเลือกหุ้นผู้บริหารจะเริ่มตั้งแต่ปีพ. ศ. 2515 เมื่อคณะกรรมการหลักการบัญชี (Accounting Principles Board) ซึ่งเป็นบรรพบุรุษของคณะกรรมการมาตรฐานการบัญชีการเงิน (FASB) ได้ออก APB 25 กฎระบุว่าต้นทุนของตัวเลือกที่ให้ วันที่ควรจะวัดโดยความแตกต่างที่แท้จริงของพวกเขามีความแตกต่างระหว่างมูลค่าตลาดยุติธรรมในปัจจุบันของหุ้นและราคาการใช้สิทธิของตัวเลือก ภายใต้วิธีนี้ไม่มีการกำหนดต้นทุนให้กับตัวเลือกเมื่อราคาการใช้สิทธิถูกกำหนดด้วยราคาตลาดในปัจจุบัน เหตุผลสำหรับกฎนี้ค่อนข้างง่ายเนื่องจากไม่มีการเปลี่ยนแปลงเงินสดเมื่อมีการมอบสิทธิ์การออกออปชันหุ้นไม่ใช่รายการที่สำคัญทางเศรษฐกิจ Thats สิ่งที่หลายคนคิดว่าในเวลา ยิ่งกว่านั้นทฤษฎีหรือการปฏิบัติเพียงเล็กน้อยก็พร้อมใช้งานในปีพ. ศ. 2515 เพื่อเป็นแนวทางในการกำหนดมูลค่าของเครื่องมือทางการเงินที่ไม่ได้รับการยกเว้น APB 25 ล้าสมัยภายในหนึ่งปี สิ่งพิมพ์ในปีพ. ศ. 2516 ของสูตร Black-Scholes กระตุ้นให้เกิดการเติบโตอย่างมากในตลาดสำหรับการซื้อขายหุ้นในตลาดหลักทรัพย์การเคลื่อนไหวที่เสริมด้วยการเปิดตัวนอกจากนี้ในปีพ. ศ. 2516 ของ Chicago Board Options Exchange ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่การเติบโตของตลาดการซื้อขายสัญญาซื้อขายล่วงหน้าถูกสะท้อนโดยการใช้สิทธิเลือกหุ้นที่เพิ่มขึ้นในการจ่ายค่าตอบแทนของผู้บริหารและพนักงาน ศูนย์สิทธิการเป็นเจ้าของพนักงานแห่งชาติประมาณการว่ามีพนักงานเกือบ 10 ล้านคนได้รับสิทธิในการซื้อหุ้นในปี 2543 ในจำนวนน้อยกว่า 1 ล้านคนในปี 2533 ในไม่ช้ามันก็ชัดเจนขึ้นทั้งในทางทฤษฎีและการปฏิบัติว่าทางเลือกใด ๆ มีมูลค่ามากกว่ามูลค่าที่แท้จริงที่กำหนดโดย APB 25. FASB เริ่มทบทวนการเลือกบัญชีหุ้นในปี 2527 และหลังจากผ่านไปนานกว่าทศวรรษแห่งการโต้เถียงอย่างรุนแรงในที่สุดก็ได้ออก SFAS 123 ในเดือนตุลาคม พ. ศ. 2538 แต่ บริษัท ไม่แนะนำให้ บริษัท รายงานต้นทุนของตัวเลือกที่ได้รับและเพื่อกำหนดมูลค่าตลาดยุติธรรม โดยใช้แบบจำลองการคิดราคา มาตรฐานใหม่นี้เป็นการประนีประนอมซึ่งสะท้อนถึงการล็อบบี้ที่รุนแรงโดยนักธุรกิจและนักการเมืองในการรายงานที่จำเป็น พวกเขาอ้างว่าตัวเลือกหุ้นของผู้บริหารถือเป็นองค์ประกอบที่กำหนดไว้ในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาเศรษฐกิจพิเศษของอเมริกาดังนั้นความพยายามในการเปลี่ยนแปลงกฎเกณฑ์ทางบัญชีสำหรับพวกเขาคือการโจมตีรูปแบบที่ประสบความสำเร็จอย่างมหาศาลสำหรับการสร้างธุรกิจใหม่ ๆ ในอเมริกา อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ บริษัท ส่วนใหญ่เลือกที่จะละเว้นข้อเสนอแนะที่พวกเขาคัดค้านอย่างรุนแรงและยังคงบันทึกเฉพาะค่าที่แท้จริงในวันที่ให้โดยปกติจะเป็นศูนย์ของทุนสนับสนุนตัวเลือกหุ้นของพวกเขา ต่อจากนี้ความนิยมในราคาหุ้นที่เพิ่มสูงขึ้นทำให้นักวิจารณ์เห็นว่ามีรูปแบบการเลือกใช้จ่ายมากขึ้นเช่นสปิริตสปอร์ต แต่เนื่องจากความผิดพลาดการอภิปรายได้กลับมาพร้อมกับการแก้แค้น ปัญหาเรื่องอื้อฉาวในบัญชีของ บริษัท โดยเฉพาะได้เผยให้เห็นว่าภาพของผลการดำเนินงานทางเศรษฐกิจที่เกิดขึ้นจริงของ บริษัท หลายแห่งมีความลวงเพียงใดในภาพพจน์ของพวกเขา นักลงทุนและหน่วยงานกำกับดูแลได้ตระหนักว่าการชดเชยตามตัวเลือกนี้เป็นปัจจัยที่ทำให้เกิดการบิดเบือนอย่างมาก หาก AOL Time Warner ในปี 2544 ได้รายงานว่ามีค่าใช้จ่ายหุ้นของพนักงานตามคำแนะนำของ SFAS 123 จะทำให้ขาดทุนจากการดำเนินงานอยู่ที่ประมาณ 1.7 พันล้านรายแทนที่จะเป็นรายได้จากการดำเนินงานที่ 700 ล้านรายที่รายงานไว้จริง เราเชื่อว่ากรณีที่ตัวเลือกการใช้จ่ายมากจนเกินไปและในหน้าต่อ ๆ ไปเราจะตรวจสอบและยกเลิกการอ้างสิทธิ์หลักที่เสนอโดยผู้ที่ยังคงคัดค้าน เราแสดงให้เห็นว่าตรงกันข้ามกับข้อคิดเห็นของผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้การให้สิทธิในหุ้นมีผลกระทบต่อกระแสเงินสดอย่างแท้จริงซึ่งจำเป็นต้องมีการรายงานว่าวิธีการวัดปริมาณความหมายเหล่านี้มีอยู่การเปิดเผยเชิงอรรถนั้นไม่ใช่สิ่งที่ยอมรับได้สำหรับการรายงานธุรกรรมในรายได้ แถลงการณ์และงบดุลและการยอมรับอย่างเต็มที่ของค่าใช้จ่ายตัวเลือกไม่จำเป็นต้องคำนวณแรงจูงใจของกิจการผู้ประกอบการ จากนั้นเราจะพูดถึงวิธีที่ บริษัท ต่างๆอาจจะรายงานเกี่ยวกับต้นทุนของตัวเลือกต่างๆในงบกำไรขาดทุนและงบดุลของพวกเขา ความผิดพลาดที่ 1: ตัวเลือกสต็อคไม่แสดงถึงต้นทุนที่แท้จริงหลักการพื้นฐานของการบัญชีว่างบการเงินควรบันทึกธุรกรรมที่มีนัยสำคัญทางเศรษฐกิจ ไม่มีใครสงสัยว่าตัวเลือกการซื้อขายมีคุณสมบัติตรงตามเกณฑ์มูลค่าหลายพันล้านดอลลาร์ที่ซื้อและขายทุกวันทั้งในตลาดที่ไม่ขายตามเคาน์เตอร์หรือในตลาดหุ้น สำหรับหลาย ๆ คนแม้ว่าการให้ทุนหุ้นของ บริษัท เป็นเรื่องที่แตกต่างกัน การทำธุรกรรมเหล่านี้ไม่สำคัญทางเศรษฐกิจการโต้เถียงเพราะไม่มีเงินสดเปลี่ยนมือ ในฐานะที่เป็นอดีตผู้บริหารของ American Express CEO Harvey Golub ได้กล่าวไว้ในบทความ Wall Street Journal เมื่อวันที่ 8 สิงหาคม 2545 เงินทุนสนับสนุนหุ้นจะไม่เสียค่าใช้จ่ายใด ๆ กับ บริษัท ดังนั้นจึงไม่ควรบันทึกเป็นค่าใช้จ่ายในงบกำไรขาดทุน ตำแหน่งนั้นท้าทายตรรกะทางเศรษฐกิจโดยไม่ต้องกล่าวถึงสามัญสำนึกในหลาย ๆ ด้าน สำหรับการเริ่มต้นการโอนเงินไม่จำเป็นต้องเกี่ยวข้องกับการโอนเงิน แม้ว่าธุรกรรมที่เกี่ยวข้องกับการรับหรือจ่ายเงินเป็นเงินสดเพียงพอที่จะสร้างธุรกรรมที่บันทึกได้ แต่ก็ไม่จำเป็น เหตุการณ์เช่นการแลกเปลี่ยนหุ้นสำหรับสินทรัพย์การลงนามสัญญาเช่าการให้บำเหน็จบำนาญหรือผลประโยชน์ในวันหยุดในอนาคตสำหรับการจ้างงานในช่วงเวลาปัจจุบันหรือการได้มาซึ่งเอกสารเกี่ยวกับเครดิตการทำธุรกรรมการเรียกเก็บเงินทั้งหมดเนื่องจากการโอนเงินมีมูลค่าแม้ว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงเงินสดในเวลา เกิดขึ้น แม้ว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงเงินสดก็ตามการออกตัวเลือกหุ้นให้กับพนักงานจะต้องเสียสละเงินสดซึ่งเป็นต้นทุนที่เสียโอกาสซึ่งจะต้องมีการคิดค่าใช้จ่าย หาก บริษัท มีการให้หุ้นมากกว่าตัวเลือกให้กับพนักงานทุกคนจะยอมรับว่าค่าใช้จ่ายของ บริษัท สำหรับการทำธุรกรรมนี้จะเป็นเงินสดที่มิฉะนั้นจะได้รับหากมีการขายหุ้นในราคาตลาดในปัจจุบันให้กับนักลงทุน เป็นเหมือนกันกับตัวเลือกหุ้น เมื่อ บริษัท ให้สิทธิ์แก่พนักงานพนักงานจะละเลยโอกาสที่จะได้รับเงินสดจากผู้จัดจำหน่ายซึ่งสามารถใช้ตัวเลือกเดียวกันนี้และขายพวกเขาในตลาดตัวเลือกการแข่งขันให้กับนักลงทุน Warren Buffett ได้แสดงจุดนี้ในรูปแบบกราฟิกในวันที่ 9 เมษายน พ. ศ. 2545 คอลัมน์ Washington Post เมื่อเขากล่าวว่า Berkshire Hathaway ยินดีที่จะได้รับทางเลือกแทนเงินสดสำหรับสินค้าและบริการที่เราขาย บริษัท อเมริกาหลายแห่ง การให้สิทธิแก่พนักงานมากกว่าการขายให้กับซัพพลายเออร์หรือนักลงทุนผ่านตัวแทนจำหน่ายจะเป็นการสูญเสียเงินสดที่เกิดขึ้นจริงแก่ บริษัท สามารถโต้แย้งว่าเงินสดที่ถูกปล่อยออกไปโดยการออกตัวเลือกให้กับพนักงานมากกว่าการขายให้กับนักลงทุนจะถูกชดเชยด้วยเงินสดที่ บริษัท จ่ายให้โดยการจ่ายเงินให้พนักงานน้อยลง As two widely respected economists, Burton G. Malkiel and William J. Baumol, noted in an April 4, 2002, Wall Street Journal article: A new, entrepreneurial firm may not be able to provide the cash compensation needed to attract outstanding workers. Instead, it can offer stock options. But Malkiel and Baumol, unfortunately, do not follow their observation to its logical conclusion. For if the cost of stock options is not universally incorporated into the measurement of net income, companies that grant options will underreport compensation costs, and it wont be possible to compare their profitability, productivity, and return-on-capital measures with those of economically equivalent companies that have merely structured their compensation system in a different way. The following hypothetical illustration shows how that can happen. Imagine two companies, KapCorp and MerBod, competing in exactly the same line of business. The two differ only in the structure of their employee compensation packages. KapCorp pays its workers 400,000 in total compensation in the form of cash during the year. At the beginning of the year, it also issues, through an underwriting, 100,000 worth of options in the capital market, which cannot be exercised for one year, and it requires its employees to use 25 of their compensation to buy the newly issued options. The net cash outflow to KapCorp is 300,000 (400,000 in compensation expense less 100,000 from the sale of the options). MerBods approach is only slightly different. It pays its workers 300,000 in cash and issues them directly 100,000 worth of options at the start of the year (with the same one-year exercise restriction). Economically, the two positions are identical. Each company has paid a total of 400,000 in compensation, each has issued 100,000 worth of options, and for each the net cash outflow totals 300,000 after the cash received from issuing the options is subtracted from the cash spent on compensation. Employees at both companies are holding the same 100,000 of options during the year, producing the same motivation, incentive, and retention effects. How legitimate is an accounting standard that allows two economically identical transactions to produce radically different numbers In preparing its year-end statements, KapCorp will book compensation expense of 400,000 and will show 100,000 in options on its balance sheet in a shareholder equity account. If the cost of stock options issued to employees is not recognized as an expense, however, MerBod will book a compensation expense of only 300,000 and not show any options issued on its balance sheet. Assuming otherwise identical revenues and costs, it will look as though MerBods earnings were 100,000 higher than KapCorps. MerBod will also seem to have a lower equity base than KapCorp, even though the increase in the number of shares outstanding will eventually be the same for both companies if all the options are exercised. As a result of the lower compensation expense and lower equity position, MerBods performance by most analytic measures will appear to be far superior to KapCorps. This distortion is, of course, repeated every year that the two firms choose the different forms of compensation. How legitimate is an accounting standard that allows two economically identical transactions to produce radically different numbers Fallacy 2: The Cost of Employee Stock Options Cannot Be Estimated Some opponents of option expensing defend their position on practical, not conceptual, grounds. Option-pricing models may work, they say, as a guide for valuing publicly traded options. But they cant capture the value of employee stock options, which are private contracts between the company and the employee for illiquid instruments that cannot be freely sold, swapped, pledged as collateral, or hedged. It is indeed true that, in general, an instruments lack of liquidity will reduce its value to the holder. But the holders liquidity loss makes no difference to what it costs the issuer to create the instrument unless the issuer somehow benefits from the lack of liquidity. And for stock options, the absence of a liquid market has little effect on their value to the holder. The great beauty of option-pricing models is that they are based on the characteristics of the underlying stock. Thats precisely why they have contributed to the extraordinary growth of options markets over the last 30 years. The Black-Scholes price of an option equals the value of a portfolio of stock and cash that is managed dynamically to replicate the payoffs to that option. With a completely liquid stock, an otherwise unconstrained investor could entirely hedge an options risk and extract its value by selling short the replicating portfolio of stock and cash. In that case, the liquidity discount on the options value would be minimal. And that applies even if there were no market for trading the option directly. Therefore, the liquidityor lack thereofof markets in stock options does not, by itself, lead to a discount in the options value to the holder. Investment banks, commercial banks, and insurance companies have now gone far beyond the basic, 30-year-old Black-Scholes model to develop approaches to pricing all sorts of options: Standard ones. Exotic ones. Options traded through intermediaries, over the counter, and on exchanges. Options linked to currency fluctuations. Options embedded in complex securities such as convertible debt, preferred stock, or callable debt like mortgages with prepay features or interest rate caps and floors. A whole subindustry has developed to help individuals, companies, and money market managers buy and sell these complex securities. Current financial technology certainly permits firms to incorporate all the features of employee stock options into a pricing model. A few investment banks will even quote prices for executives looking to hedge or sell their stock options prior to vesting, if their companys option plan allows it. Of course, formula-based or underwriters estimates about the cost of employee stock options are less precise than cash payouts or share grants. But financial statements should strive to be approximately right in reflecting economic reality rather than precisely wrong. Managers routinely rely on estimates for important cost items, such as the depreciation of plant and equipment and provisions against contingent liabilities, such as future environmental cleanups and settlements from product liability suits and other litigation. When calculating the costs of employees pensions and other retirement benefits, for instance, managers use actuarial estimates of future interest rates, employee retention rates, employee retirement dates, the longevity of employees and their spouses, and the escalation of future medical costs. Pricing models and extensive experience make it possible to estimate the cost of stock options issued in any given period with a precision comparable to, or greater than, many of these other items that already appear on companies income statements and balance sheets. Not all the objections to using Black-Scholes and other option valuation models are based on difficulties in estimating the cost of options granted. For example, John DeLong, in a June 2002 Competitive Enterprise Institute paper entitled The Stock Options Controversy and the New Economy, argued that even if a value were calculated according to a model, the calculation would require adjustment to reflect the value to the employee. He is only half right. By paying employees with its own stock or options, the company forces them to hold highly non-diversified financial portfolios, a risk further compounded by the investment of the employees own human capital in the company as well. Since almost all individuals are risk averse, we can expect employees to place substantially less value on their stock option package than other, better-diversified, investors would. Estimates of the magnitude of this employee risk discountor deadweight cost, as it is sometimes calledrange from 20 to 50, depending on the volatility of the underlying stock and the degree of diversification of the employees portfolio. The existence of this deadweight cost is sometimes used to justify the apparently huge scale of option-based remuneration handed out to top executives. A company seeking, for instance, to reward its CEO with 1 million in options that are worth 1,000 each in the market may (perhaps perversely) reason that it should issue 2,000 rather than 1,000 options because, from the CEOs perspective, the options are worth only 500 each. (We would point out that this reasoning validates our earlier point that options are a substitute for cash.) But while it might arguably be reasonable to take deadweight cost into account when deciding how much equity-based compensation (such as options) to include in an executives pay packet, it is certainly not reasonable to let dead-weight cost influence the way companies record the costs of the packets. Financial statements reflect the economic perspective of the company, not the entities (including employees) with which it transacts. When a company sells a product to a customer, for example, it does not have to verify what the product is worth to that individual. It counts the expected cash payment in the transaction as its revenue. Similarly, when the company purchases a product or service from a supplier, it does not examine whether the price paid was greater or less than the suppliers cost or what the supplier could have received had it sold the product or service elsewhere. The company records the purchase price as the cash or cash equivalent it sacrificed to acquire the good or service. Suppose a clothing manufacturer were to build a fitness center for its employees. The company would not do so to compete with fitness clubs. It would build the center to generate higher revenues from increased productivity and creativity of healthier, happier employees and to reduce costs arising from employee turnover and illness. The cost to the company is clearly the cost of building and maintaining the facility, not the value that the individual employees might place on it. The cost of the fitness center is recorded as a periodic expense, loosely matched to the expected revenue increase and reductions in employee-related costs. The only reasonable justification we have seen for costing executive options below their market value stems from the observation that many options are forfeited when employees leave, or are exercised too early because of employees risk aversion. In these cases, existing shareholders equity is diluted less than it would otherwise be, or not at all, consequently reducing the companys compensation cost. While we agree with the basic logic of this argument, the impact of forfeiture and early exercise on theoretical values may be grossly exaggerated. (See The Real Impact of Forfeiture and Early Exercise at the end of this article.) The Real Impact of Forfeiture and Early Exercise Unlike cash salary, stock options cannot be transferred from the individual granted them to anyone else. Nontransferability has two effects that combine to make employee options less valuable than conventional options traded in the market. First, employees forfeit their options if they leave the company before the options have vested. Second, employees tend to reduce their risk by exercising vested stock options much earlier than a well-diversified investor would, thereby reducing the potential for a much higher payoff had they held the options to maturity. Employees with vested options that are in the money will also exercise them when they quit, since most companies require employees to use or lose their options upon departure. In both cases, the economic impact on the company of issuing the options is reduced, since the value and relative size of existing shareholders stakes are diluted less than they could have been, or not at all. Recognizing the increasing probability that companies will be required to expense stock options, some opponents are fighting a rearguard action by trying to persuade standard setters to significantly reduce the reported cost of those options, discounting their value from that measured by financial models to reflect the strong likelihood of forfeiture and early exercise. Current proposals put forth by these people to FASB and IASB would allow companies to estimate the percentage of options forfeited during the vesting period and reduce the cost of option grants by this amount. Also, rather than use the expiration date for the option life in an option-pricing model, the proposals seek to allow companies to use an expected life for the option to reflect the likelihood of early exercise. Using an expected life (which companies may estimate at close to the vesting period, say, four years) instead of the contractual period of, say, ten years, would significantly reduce the estimated cost of the option. Some adjustment should be made for forfeiture and early exercise. But the proposed method significantly overstates the cost reduction since it neglects the circumstances under which options are most likely to be forfeited or exercised early. When these circumstances are taken into account, the reduction in employee option costs is likely to be much smaller. First, consider forfeiture. Using a flat percentage for forfeitures based on historical or prospective employee turnover is valid only if forfeiture is a random event, like a lottery, independent of the stock price. In reality, however, the likelihood of forfeiture is negatively related to the value of the options forfeited and, hence, to the stock price itself. People are more likely to leave a company and forfeit options when the stock price has declined and the options are worth little. But if the firm has done well and the stock price has increased significantly since grant date, the options will have become much more valuable, and employees will be much less likely to leave. If employee turnover and forfeiture are more likely when the options are least valuable, then little of the options total cost at grant date is reduced because of the probability of forfeiture. The argument for early exercise is similar. It also depends on the future stock price. Employees will tend to exercise early if most of their wealth is bound up in the company, they need to diversify, and they have no other way to reduce their risk exposure to the companys stock price. Senior executives, however, with the largest option holdings, are unlikely to exercise early and destroy option value when the stock price has risen substantially. Often they own unrestricted stock, which they can sell as a more efficient means to reduce their risk exposure. Or they have enough at stake to contract with an investment bank to hedge their option positions without exercising prematurely. As with the forfeiture feature, the calculation of an expected option life without regard to the magnitude of the holdings of employees who exercise early, or to their ability to hedge their risk through other means, would significantly underestimate the cost of options granted. Option-pricing models can be modified to incorporate the influence of stock prices and the magnitude of employees option and stock holdings on the probabilities of forfeiture and early exercise. (See, for example, Mark Rubinsteins Fall 1995 article in the Journal of Derivatives . On the Accounting Valuation of Employee Stock Options.) The actual magnitude of these adjustments needs to be based on specific company data, such as stock price appreciation and distribution of option grants among employees. The adjustments, properly assessed, could turn out to be significantly smaller than the proposed calculations (apparently endorsed by FASB and IASB) would produce. Indeed, for some companies, a calculation that ignores forfeiture and early exercise altogether could come closer to the true cost of options than one that entirely ignores the factors that influence employees forfeiture and early exercise decisions. Fallacy 3: Stock Option Costs Are Already Adequately Disclosed Another argument in defense of the existing approach is that companies already disclose information about the cost of option grants in the footnotes to the financial statements. Investors and analysts who wish to adjust income statements for the cost of options, therefore, have the necessary data readily available. We find that argument hard to swallow. As we have pointed out, it is a fundamental principle of accounting that the income statement and balance sheet should portray a companys underlying economics. Relegating an item of such major economic significance as employee option grants to the footnotes would systematically distort those reports. But even if we were to accept the principle that footnote disclosure is sufficient, in reality we would find it a poor substitute for recognizing the expense directly on the primary statements. For a start, investment analysts, lawyers, and regulators now use electronic databases to calculate profitability ratios based on the numbers in companies audited income statements and balance sheets. An analyst following an individual company, or even a small group of companies, could make adjustments for information disclosed in footnotes. But that would be difficult and costly to do for a large group of companies that had put different sorts of data in various nonstandard formats into footnotes. Clearly, it is much easier to compare companies on a level playing field, where all compensation expenses have been incorporated into the income numbers. Whats more, numbers divulged in footnotes can be less reliable than those disclosed in the primary financial statements. For one thing, executives and auditors typically review supplementary footnotes last and devote less time to them than they do to the numbers in the primary statements. As just one example, the footnote in eBays FY 2000 annual report reveals a weighted average grant-date fair value of options granted during 1999 of 105.03 for a year in which the weighted average exercise price of shares granted was 64.59. Just how the value of options granted can be 63 more than the value of the underlying stock is not obvious. In FY 2000, the same effect was reported: a fair value of options granted of 103.79 with an average exercise price of 62.69. Apparently, this error was finally detected, since the FY 2001 report retroactively adjusted the 1999 and 2000 average grant-date fair values to 40.45 and 41.40, respectively. We believe executives and auditors will exert greater diligence and care in obtaining reliable estimates of the cost of stock options if these figures are included in companies income statements than they currently do for footnote disclosure. Our colleague William Sahlman in his December 2002 HBR article, Expensing Options Solves Nothing, has expressed concern that the wealth of useful information contained in the footnotes about the stock options granted would be lost if options were expensed. But surely recognizing the cost of options in the income statement does not preclude continuing to provide a footnote that explains the underlying distribution of grants and the methodology and parameter inputs used to calculate the cost of the stock options. Some critics of stock option expensing argue, as venture capitalist John Doerr and FedEx CEO Frederick Smith did in an April 5, 2002, New York Times column, that if expensing were required, the impact of options would be counted twice in the earnings per share: first as a potential dilution of the earnings, by increasing the shares outstanding, and second as a charge against reported earnings. The result would be inaccurate and misleading earnings per share. We have several difficulties with this argument. First, option costs only enter into a (GAAP-based) diluted earnings-per-share calculation when the current market price exceeds the option exercise price. Thus, fully diluted EPS numbers still ignore all the costs of options that are nearly in the money or could become in the money if the stock price increased significantly in the near term. Second, relegating the determination of the economic impact of stock option grants solely to an EPS calculation greatly distorts the measurement of reported income, would not be adjusted to reflect the economic impact of option costs. These measures are more significant summaries of the change in economic value of a company than the prorated distribution of this income to individual shareholders revealed in the EPS measure. This becomes eminently clear when taken to its logical absurdity: Suppose companies were to compensate all their suppliersof materials, labor, energy, and purchased serviceswith stock options rather than with cash and avoid all expense recognition in their income statement. Their income and their profitability measures would all be so grossly inflated as to be useless for analytic purposes only the EPS number would pick up any economic effect from the option grants. Our biggest objection to this spurious claim, however, is that even a calculation of fully diluted EPS does not fully reflect the economic impact of stock option grants. The following hypothetical example illustrates the problems, though for purposes of simplicity we will use grants of shares instead of options. The reasoning is exactly the same for both cases. Lets say that each of our two hypothetical companies, KapCorp and MerBod, has 8,000 shares outstanding, no debt, and annual revenue this year of 100,000. KapCorp decides to pay its employees and suppliers 90,000 in cash and has no other expenses. MerBod, however, compensates its employees and suppliers with 80,000 in cash and 2,000 shares of stock, at an average market price of 5 per share. The cost to each company is the same: 90,000. But their net income and EPS numbers are very different. KapCorps net income before taxes is 10,000, or 1.25 per share. By contrast, MerBods reported net income (which ignores the cost of the equity granted to employees and suppliers) is 20,000, and its EPS is 2.00 (which takes into account the new shares issued). Of course, the two companies now have different cash balances and numbers of shares outstanding with a claim on them. But KapCorp can eliminate that discrepancy by issuing 2,000 shares of stock in the market during the year at an average selling price of 5 per share. Now both companies have closing cash balances of 20,000 and 10,000 shares outstanding. Under current accounting rules, however, this transaction only exacerbates the gap between the EPS numbers. KapCorps reported income remains 10,000, since the additional 10,000 value gained from the sale of the shares is not reported in net income, but its EPS denominator has increased from 8,000 to 10,000. Consequently, KapCorp now reports an EPS of 1.00 to MerBods 2.00, even though their economic positions are identical: 10,000 shares outstanding and increased cash balances of 20,000. The people claiming that options expensing creates a double-counting problem are themselves creating a smoke screen to hide the income-distorting effects of stock option grants. The people claiming that options expensing creates a double-counting problem are themselves creating a smoke screen to hide the income-distorting effects of stock option grants. Indeed, if we say that the fully diluted EPS figure is the right way to disclose the impact of share options, then we should immediately change the current accounting rules for situations when companies issue common stock, convertible preferred stock, or convertible bonds to pay for services or assets. At present, when these transactions occur, the cost is measured by the fair market value of the consideration involved. Why should options be treated differently Fallacy 4: Expensing Stock Options Will Hurt Young Businesses Opponents of expensing options also claim that doing so will be a hardship for entrepreneurial high-tech firms that do not have the cash to attract and retain the engineers and executives who translate entrepreneurial ideas into profitable, long-term growth. This argument is flawed on a number of levels. For a start, the people who claim that option expensing will harm entrepreneurial incentives are often the same people who claim that current disclosure is adequate for communicating the economics of stock option grants. The two positions are clearly contradictory. If current disclosure is sufficient, then moving the cost from a footnote to the balance sheet and income statement will have no market effect. But to argue that proper costing of stock options would have a significant adverse impact on companies that make extensive use of them is to admit that the economics of stock options, as currently disclosed in footnotes, are not fully reflected in companies market prices. More seriously, however, the claim simply ignores the fact that a lack of cash need not be a barrier to compensating executives. Rather than issuing options directly to employees, companies can always issue them to underwriters and then pay their employees out of the money received for those options. Considering that the market systematically puts a higher value on options than employees do, companies are likely to end up with more cash from the sale of externally issued options (which carry with them no deadweight costs) than they would by granting options to employees in lieu of higher salaries. Even privately held companies that raise funds through angel and venture capital investors can take this approach. The same procedures used to place a value on a privately held company can be used to estimate the value of its options, enabling external investors to provide cash for options about as readily as they provide cash for stock. Thats not to say, of course, that entrepreneurs should never get option grants. Venture capital investors will always want employees to be compensated with some stock options in lieu of cash to be assured that the employees have some skin in the game and so are more likely to be honest when they tout their companys prospects to providers of new capital. But that does not preclude also raising cash by selling options externally to pay a large part of the cash compensation to employees. We certainly recognize the vitality and wealth that entrepreneurial ventures, particularly those in the high-tech sector, bring to the U. S. economy. A strong case can be made for creating public policies that actively assist these companies in their early stages, or even in their more established stages. The nation should definitely consider a regulation that makes entrepreneurial, job-creating companies healthier and more competitive by changing something as simple as an accounting journal entry. But we have to question the effectiveness of the current rule, which essentially makes the benefits from a deliberate accounting distortion proportional to companies use of one particular form of employee compensation. After all, some entrepreneurial, job-creating companies might benefit from picking other forms of incentive compensation that arguably do a better job of aligning executive and shareholder interests than conventional stock options do. Indexed or performance options, for example, ensure that management is not rewarded just for being in the right place at the right time or penalized just for being in the wrong place at the wrong time. A strong case can also be made for the superiority of properly designed restricted stock grants and deferred cash payments. Yet current accounting standards require that these, and virtually all other compensation alternatives, be expensed. Are companies that choose those alternatives any less deserving of an accounting subsidy than Microsoft, which, having granted 300 million options in 2001 alone, is by far the largest issuer of stock options A less distorting approach for delivering an accounting subsidy to entrepreneurial ventures would simply be to allow them to defer some percentage of their total employee compensation for some number of years, which could be indefinitelyjust as companies granting stock options do now. That way, companies could get the supposed accounting benefits from not having to report a portion of their compensation costs no matter what form that compensation might take. What Will Expensing Involve Although the economic arguments in favor of reporting stock option grants on the principal financial statements seem to us to be overwhelming, we do recognize that expensing poses challenges. For a start, the benefits accruing to the company from issuing stock options occur in future periods, in the form of increased cash flows generated by its option motivated and retained employees. The fundamental matching principle of accounting requires that the costs of generating those higher revenues be recognized at the same time the revenues are recorded. This is why companies match the cost of multiperiod assets such as plant and equipment with the revenues these assets produce over their economic lives. In some cases, the match can be based on estimates of the future cash flows. In expensing capitalized software-development costs, for instance, managers match the costs against a predicted pattern of benefits accrued from selling the software. In the case of options, however, managers would have to estimate an equivalent pattern of benefits arising from their own decisions and activities. That would likely introduce significant measurement error and provide opportunities for managers to bias their estimates. We therefore believe that using a standard straight-line amortization formula will reduce measurement error and management bias despite some loss of accuracy. The obvious period for the amortization is the useful economic life of the granted option, probably best measured by the vesting period. Thus, for an option vesting in four years, 148 of the cost of the option would be expensed through the income statement in each month until the option vests. This would treat employee option compensation costs the same way the costs of plant and equipment or inventory are treated when they are acquired through equity instruments, such as in an acquisition. In addition to being reported on the income statement, the option grant should also appear on the balance sheet. In our opinion, the cost of options issued represents an increase in shareholders equity at the time of grant and should be reported as paid-in capital. Some experts argue that stock options are more like contingent liability than equity transactions since their ultimate cost to the company cannot be determined until employees either exercise or forfeit their options. This argument, of course, ignores the considerable economic value the company has sacrificed at time of grant. Whats more, a contingent liability is usually recognized as an expense when it is possible to estimate its value and the liability is likely to be incurred. At time of grant, both these conditions are met. The value transfer is not just probable it is certain. The company has granted employees an equity security that could have been issued to investors and suppliers who would have given cash, goods, and services in return. The amount sacrificed can also be estimated, using option-pricing models or independent estimates from investment banks. There has to be, of course, an offsetting entry on the asset side of the balance sheet. FASB, in its exposure draft on stock option accounting in 1994, proposed that at time of grant an asset called prepaid compensation expense be recognized, a recommendation we endorse. FASB, however, subsequently retracted its proposal in the face of criticism that since employees can quit at any time, treating their deferred compensation as an asset would violate the principle that a company must always have legal control over the assets it reports. We feel that FASB capitulated too easily to this argument. The firm does have an asset because of the option grantpresumably a loyal, motivated employee. Even though the firm does not control the asset in a legal sense, it does capture the benefits. FASBs concession on this issue subverted substance to form. Finally, there is the issue of whether to allow companies to revise the income number theyve reported after the grants have been issued. Some commentators argue that any recorded stock option compensation expense should be reversed if employees forfeit the options by leaving the company before vesting or if their options expire unexercised. But if companies were to mark compensation expense downward when employees forfeit their options, should they not also mark it up when the share price rises, thereby increasing the market value of the options Clearly, this can get complicated, and it comes as no surprise that neither FASB nor IASB recommends any kind of postgrant accounting revisions, since that would open up the question of whether to use mark-to-market accounting for all types of assets and liabilities, not just share options. At this time, we dont have strong feelings about whether the benefits from mark-to-market accounting for stock options exceed the costs. But we would point out that people who object to estimating the cost of options granted at time of issue should be even less enthusiastic about reestimating their options cost each quarter. We recognize that options are a powerful incentive, and we believe that all companies should consider them in deciding how to attract and retain talent and align the interests of managers and owners. But we also believe that failing to record a transaction that creates such powerful effects is economically indefensible and encourages companies to favor options over alternative compensation methods. It is not the proper role of accounting standards to distort executive and employee compensation by subsidizing one form of compensation relative to all others. Companies should choose compensation methods according to their economic benefitsnot the way they are reported. It is not the proper role of accounting standards to distort executive and employee compensation by subsidizing one form of compensation relative to all others. A version of this article appeared in the March 2003 issue of Harvard Business Review .